Gust* stelde jullie geduld een beetje op proef door pas vijf dagen na de uitgerekende datum ter wereld te komen. Hoe kijken jullie nu terug naar de zwangerschap?
Ruth: Ik was enorm graag zwanger van Gust. We zaten écht op een roze wolk. De baby deed het heel erg goed en ik had amper last van zwangerschapskwaaltjes. Negen maanden lang hebben we verlangd en afgeteld naar het moment dat hij geboren zou worden. De laatste dagen waren extra spannend, maar ik geloof echt dat we van ieder moment genoten hebben. Nu weten we echter dat die laatste dagen van de zwangerschap bepalend geweest zijn voor Gust en dat bezorgt mij erg veel verdriet. Weten dat hij het op een bepaald moment moeilijk gehad heeft en ik dat niet besefte. Had ik het moeten voelen? Kon ik iets gedaan hebben? Ik kan niet terugkijken naar foto’s van mijn hoogzwangere buik zonder te huilen en mij duizenden vragen te stellen.

Pieter: Het was echt uitkijken naar ons eerste kleine wondertje. Het idee dat er ooit iets kon misgaan, was het verste van mijn gedachten. We wisten ook het geslacht niet en dat maakte het extra spannend. Ik kon enkel vol bewondering kijken naar Ruth en hoe ze dat kleine wondertje ongelofelijk mooi liet groeien. Ons kleine wondertje. Ieder bezoek bij de gynaecoloog kwamen we terug met de boodschap “een zwangerschap uit de boekjes”. Constant vroeg ik mij af hoe dat nu zou zijn, voor de eerste maal papa worden. Hoe zou ik me voelen? Hoe gaat mijn en ons leven veranderen? Net na de geboorte voelde ik onmiddellijk dat het niet oké was. Van intens blijdschap naar je diep ouderlijk zorgen maken in enkele minuten tijd. Een rollercoaster van emoties. Een ongeloof in de wetenschap, een woede op alle dokters, een gevoel van complete onmacht overvielen mij, toen uiteindelijk bleek dat de laatste dagen van de zwangerschap bepalend geweest zijn voor onze sterke vechter. Hoe kon dit niet gezien en opgemerkt worden? Een vraag waarmee we de rest van ons leven zullen blijven zitten.

“Gust was er, is er en zal er altijd zijn.”

Jullie kleine vechter overleed in het ziekenhuis na amper acht dagen. Hoe overleef je zo’n groot verdriet?
Pieter & Ruth: Mama en papa worden is het mooiste wat ons overkomen is. De liefde voor Gust was en is zo groots. De dagen na zijn geboorte leefden we op adrenaline en sprankeltjes hoop. We wilden niet nadenken over een toekomst zonder hem. Hij was perfect, zo mooi en zo lief. Hij zou mee naar huis komen, punt. Zijn overlijden is dan ook de meest intense pijn die we gevoeld hebben. Het verdriet was overweldigend, als een zwart deken dat over je valt en je in de meest diepe put duwt die je je kan voorstellen. Dagen, weken, maanden konden we amper functioneren. Onze zoon was in onze armen gestorven; ons hart was vol maar onze armen waren leeg … Wat had het nog voor zin?

We kenden donkere en zware tijden, maar stilletjesaan leerden we om opnieuw te leven. In het begin voelde dat echt aan als een opgave. Naar de winkel gaan, afspreken met vrienden, gaan werken … Het vergde enorm veel energie en meermaals kwamen we thuis om huilend in de zetel in slaap te vallen. Maar de wereld draait door, of je dat nu wil of niet. En we moesten wel meestappen in die carrousel. Zo leerden we om opnieuw de draad van ons leven op te pikken, met hulp van familie, vrienden en De Stilte Omarmd. Maar niet zonder Gust, nooit zonder Gust. Het verdriet en de pijn zijn er nog steeds en die zullen ook niet verdwijnen. We zijn dankbaar dat we de tijd gekregen hebben om hem te leren kennen, om zijn lijfje te voelen, om met z’n drie samen te slapen, om herinneringen te maken. Die liefdevolle momenten die we als gezin in het ziekenhuis beleefden, sleuren ons erdoor op moeilijke dagen. Ons hart mist voor altijd een stukje. Gust was er, is er en zal er altijd zijn. Hij is als een gouden, wonderschoon draadje, voor altijd verweven met die van ons.

Jullie volgden rouwbegeleiding bij De stilte omarmd. Hoe zijn jullie bij De stilte omarmd terechtgekomen?
Ruth: In de maanden na het overlijden van Gust zag ik op een nieuwssite een artikel over De stilte omarmd voorbijkomen. Zo ben ik op de website en de babbelbox (een forum op facebook voor sterrenouders) terecht gekomen. Ik heb er lang over nagedacht, maar uiteindelijk toch een mailtje gestuurd naar Freya met de vraag of ik even kon langskomen. De eerste paar gesprekken ging ik alleen, nadien gingen Pieter en ik samen.

Pieter: “Ga jij maar. Ik heb daar geen behoefte aan.” was mijn eerste reactie toen Ruth mij over ‘De stilte omarmd’ vertelde. Tot ik besefte dat een verdriet alleen dragen zo goed als onhaalbaar is. Doordat Ruth ook veel vertelde over de gesprekken met Freya, besloot ik om samen over onze Gust te praten.

“Freya maakte het voor ons meer behapbaar.”

Met welk gevoel reed je naar het eerste gesprek bij De stilte omarmd, Ruth?
Ruth: Ik was best zenuwachtig, want ik wist niet waaraan ik me mocht verwachten. Maar ik voelde vooral veel opluchting; ik kon het verhaal van onze kleine jongen delen met mensen die wisten welk verdriet ik meemaakte.

Wat betekenden de gesprekken bij De stilte omarmd voor jullie?
Ruth: Bijzonder veel. Het voelde een beetje als een veilige haven waar we met ons bootje tijdens storm op zee konden aanmeren. We konden er alles bespreken, niets was taboe. Net voor ieder gesprek voelde het aan alsof ons vat vol was, op het punt om over te lopen. Door onze gesprekken zagen we bepaalde zaken opnieuw ‘klaar’, gingen we met een meer geordend hoofd opnieuw naar huis. We konden daar echt naar uitkijken, naar die gesprekken.

Pieter: Het voelde héél vertrouwd aan. Freya is iemand die echt luistert en richting geeft in hoe ik een bepaald gevoel kan sturen en het niet hoef te verstoppen of tegen te houden.

Op welke manier hielp de rouwbegeleiding jullie?
Pieter & Ruth: De eerste gesprekken heeft Freya voornamelijk geluisterd. Naar het verhaal van Gust, de pijn die we voelden, de emoties die zijn overlijden met zich meebrachten, het onbegrip waarop we soms stuitten … Toen heeft ze ons erg veel bevestiging gegeven, dat wat we voelden en doormaakten normaal was. We hadden daar toen ook nood aan om dat te horen. Na enkele maanden verwachtten we een tweede kindje en kwamen er bovenop de rouw nog zoveel meer verwarrende emoties. Freya was diegene die toen orde schiep en de zaken op een bepaalde manier belichtte, zodat het voor ons meer behapbaar werd.

Gust* werd intussen grote broer. Ruth, hoe heb jij de zwangerschap van zijn broertje Lou doorsparteld?
Ruth: Ontdekken dat we zwanger waren van een tweede kindje was enorm emotioneel. Zoveel gevoelens en gedachten die in je lijf en hoofd rondspoken. Spreken van een rollercoaster lijkt een understatement. Midden in die rauwe rouw groeide er immers ook nieuw leven. Dat was beangstigend en zorgde voor erg veel onzekerheid, bange momenten, schommelen tussen hoop en verdriet. Nog nooit lagen dood en leven zo dicht bij elkaar. Terwijl we thuis bij het plekje van Gust stonden, schopte zijn broertje lustig rond in mijn buik. Die periode leefden we echt van controle naar controle: bang afwachten om te horen of het baby’tje het wel goed deed. Gelukkig werden we enorm goed opgevolgd, konden we altijd in het ziekenhuis terecht bij ongerustheid en werden er extra maatregelen genomen. Dat gaf ons perspectief.

Naar aanleiding van Gust* zijn eerste verjaardag hebben jullie een tweedaagse verjaardagspop-up, Gusting, georganiseerd waarbij de opbrengst geschonken werd aan De stilte omarmd. Wat hield Gusting precies in?
Pieter & Ruth: Gusting was als het ware één groot verjaardagsfeest. Een tweedaags evenement ter ere van de eerste sterrenverjaardag van onze Gust waarbij we hem (en al zijn sterrenvriendjes en -vriendinnetjes) wilden eren. Gedurende het volledige weekend namen we de Oude Pastorie te Ingooigem in en kon je langskomen voor een drankje, een zelfgebakken taartje of een lekkere hap. We wilden er een familiale, gezellige gelegenheid van maken en voorzagen een springkasteel, grime en animatie voor de kleinsten. Gedurende de twee dagen kwamen 11 bandjes langs om het verjaardagsweekend van muziek te voorzien.

Hoe zijn jullie op dat idee gekomen?
Pieter: Ik had héél erg de behoefte om Gust met de wereld te delen. Iets ‘fysieks’ te organiseren om hem te eren en te vieren. Ik wilde mijn zoon aan de wereld tonen. Het fysiek verliezen van Gust wilde ik graag ombuigen naar een ‘Hij is er en zal er altijd zijn’. Zo is het idee van “GUSTING” stillaan vorm beginnen krijgen. Een plaats, festival waar mensen en vooral gezinnen plezier konden maken, met elkaar praten, samen zijn en dat onder het liefdevol toeziend oog van onze kleine Gust.

Wat heeft deze actie met jullie gedaan?
Pieter & Ruth: Dat is moeilijk in woorden uit te drukken. We zijn zo ongelofelijk trots. Trots op Gust, dat hij bij ons hoort en door zoveel mensen graag gezien wordt. Trots op onszelf, dat we dit voor hem konden realiseren en dat het zo’n succes werd. Maar bovenal enorm dankbaar. Dankbaar voor alle hulp, voor de belangeloze inzet van zoveel mensen, voor de vele (heel vele) bezoekjes van mensen die dicht bij ons en iets verder van ons afstaan. Gusting heeft ons zoveel deugd gedaan, we hebben er enorm veel liefdevolle herinneringen aan overgehouden en kijken er met een warm gevoel op terug.