Hoe beleefden jullie deze zwangerschap? De eerste 3 maanden was ik erg misselijk. Dat was vervelend natuurlijk, maar het beterde en erna had ik weinig last van kwaaltjes. Maarten en ik keken eigenlijk vooral vol ongeduld uit naar de maand april. Ook ons zoontje Cyriel keek er enorm naar uit. Hij vroeg vaak wanneer zijn zusje nu zou komen.

Toen ik 6 maanden zwanger was, moest ik het rustig aan doen van de gynaecologe. Dat was niet zo evident met onze vrolijke peuter in huis, maar hij kan zich goed aanpassen aan nieuwe situaties en uiteindelijk “zorgde” hij goed voor mij en voor mijn dikke buik … 😊

Manon* werd geheel onverwacht stil geboren na een zwangerschap van 37 weken. Hoe gingen en gaan jullie daarmee om? Het moment waarop de gynaecologe vaststelde dat het hartje van Manon niet meer klopte, kan ik me zo weer voor de geest halen. Ik begon te schreeuwen, te huilen en klampte me vast aan Maarten. We keken elkaar aan en zagen vooral elkaars verdriet. Het maakte ons op de een of andere manier nog meer machteloos. Wat zouden we in godsnaam aan Cyriel vertellen? Hoe kon dit gebeuren? Waarom overkwam ons dit? Wat zou er verder met ons gebeuren?

Maarten week geen seconde van mijn zijde. Het was iets dat ook de verpleegsters opmerkten. Ze drukten ons op het hart dat het goed zou komen met ons. Ze konden de liefde tussen ons zien, zeiden ze. Op dat moment geloofde ik nog niet dat het “goed” zou komen. De dagen erna deelden we écht ons verdriet met elkaar. We werden ook enorm ondersteund door onze familie en vrienden.

Dat ik Maarten er niet in verloren ben, is één van de dingen waarvoor ik zo dankbaar ben. We waren al een sterk koppel en door het overlijden van Manon klampten we ons nóg meer aan elkaar vast. Ook Cyriel hield ons overeind, zonder dat hij het wist, gewoon door er te zijn. We praatten heel veel over Manon en ons verdriet, en doen dat nog steeds.

Joyce, jij volgt rouwbegeleiding bij De stilte omarmd. Hoe ben je bij De stilte omarmd terechtgekomen? Ons dochtertje zou naar Suske Snoezel, een crèche in Ingooigem, gaan. Toen ik langsging met een kaartje van Manon, vertelde Ilse van Suske Snoezel over De stilte omarmd. Ik ben erna naar huis gegaan en heb toen onmiddellijk het contactformulier op de website ingevuld.

Met welk gevoel reed je naar het eerste gesprek bij De stilte omarmd? Ik wist eigenlijk niet zo goed wat ik moest verwachten en ik vond het best spannend. Ook omdat dit de eerste stap was in het “proces” zonder Maarten. Hij had geen behoefte aan een gesprek, maar ik wilde het graag proberen. Ik voelde dat ik er wel nood aan had.

Ik wist van Ilse van Suske Snoezel dat Freya naast rouwbegeleider ook zelf sterrenouder is. Het leek me fijn om met haar te praten over het verlies, over de leegte die achterblijft, maar ook over het terug kunnen en durven kijken naar de toekomst. Onmiddellijk had ik een goed gevoel bij Freya en ik kan er steeds volledig mezelf zijn.

Op welke manier biedt De stilte omarmd je steun? Het deed me in de eerste plaats deugd om ons volledige verhaal te kunnen vertellen aan iemand die weet wat het is om een kindje te verliezen. Daarnaast vond en vind ik er telkens een luisterend oor. Af en toe krijg ik ook kleine theoretische weetjes en achtergrond mee waaraan ik me kan vasthouden.

Doorheen de gesprekken “leer” ik ook om een sterrenouder te zijn. Het klinkt misschien gek, maar toch is het zo … Ik leerde dat het oké is om Manon te vernoemen bij andere mensen, zonder daar iemand mee te willen choqueren ofzo, en dat het ook oké is als ik Manon eens niet vermeld (tegen bijvoorbeeld echt onbekende mensen).

Jullie hebben een actie opgezet om De stilte omarmd te steunen. Hoe zijn jullie op dat idee gekomen? Doordat ik zoveel steun vond bij De stilte omarmd en bij Freya, dacht ik dat het een leuk idee zou zijn om op onze manier ook steun aan hen te bieden. Financieel dan, want deze vzw moet blijven bestaan. Helaas gebeurt het nog te vaak dat ouders hun kindje moeten afgeven. Ook deze ouders mogen niet in de kou blijven staan. Wie er nood aan heeft, moet hulp zoeken en hoe fantastisch is het niet dat De stilte omarmd dit gratis kan aanbieden?

Welke actie hebben jullie precies opgezet? Tijdens een brainstorm met enkele vriendinnen kwamen we op het idee om de overheerlijke ‘Manon’-pralines te verkopen. Ik kocht ze in grote hoeveelheid aan om de prijs te drukken en verpakte ze zelf. Deze ingepakte pralines verkochten we met winst. De volledige winst zou dan aan De stilte omarmd geschonken worden. Het kon ook niet toepasselijker zijn: de ‘Manon’-pralines verkopen voor ons mooie, lieve Manontje!

Wat heeft deze actie met jullie gedaan? Er kwam natuurlijk heel wat bij kijken, maar het was best leuk om zoiets te organiseren! We hebben twee namiddagen met enkele familieleden en vrienden zakjes verpakt en dat was echt gezellig. Er was een sterk samenhorigheidsgevoel aanwezig en dat deed ons zoveel deugd.

We hadden een supergoede verkoop en zelfs mensen die we nauwelijks nog horen of zien, kochten zakjes pralines! Iedereen feliciteerde ons ook met de actie en we waren best trots: op onszelf én op Manon!