Heel veel (praktische) vragen steken de kop op wanneer een baby overlijdt. Wij geven jou (als ouder, grootouder, familielid, vriend of ...) de belangrijkste informatie.
Heb je nood aan een gesprek? Kan je ondersteuning gebruiken als koppel? Of wil je graag samen met andere ouders begeleiding volgen? We zijn er voor je.
Hoe ga je als ouder om met het verlies en het verdriet na het afscheid? Hoe ga je als familielid, vriend(in), collega of werkgever om met iemand die zijn baby verloren heeft?
Fijn dat je de weg gevonden hebt naar het oproepformulier om begeleiding aan te vragen. En moedig dat je de stap zet. Wij doen ons uiterste best om jou zo goed mogelijk te helpen.
Een moeder draagt haar baby gedurende de volledige zwangerschap met heel veel zorg. Wanneer de baby overlijdt, is het van groot belang dat de omgeving met veel liefde en respect zorg draagt voor de moeder, haar partner en eventueel de andere kinderen van het gezin. Zij zitten op een emotionele rollercoaster die heel erg vermoeiend en uitputtend is. Tips over hoe je zorg kan dragen, vind je hieronder.
De stilte omarmd is ervan overtuigd dat een warme omgeving waarin liefde en begrip centraal staan, van groot belang is voor het gezin van de overleden baby. We geloven dat we hen samen met jou kunnen helpen om het verlies te overleven wanneer we hen hartelijk omarmen.
In de eerste plaats is luisteren hét sleutelwoord. Luister naar het verhaal, neem de tijd daarvoor en begin in geen geval onmiddellijk over iets anders. Oordeel niet. Toon interesse en stel open vragen. Laat de ruimte om jouw vragen ook onbeantwoord te laten. Dat is het cruciale verschil tussen een oprecht geïnteresseerd persoon en een curieuzeneus. Wees ook niet bang om de naam van het overleden kindje te noemen. Dit maakt de ouder(s) niet verdrietig. Integendeel: vaak is de ouder blij de naam te horen.
Daarnaast kan het verlichtend zijn voor de ouders wanneer huishoudelijke taken overgenomen worden. Rouwen is heel vermoeiend. Veelal ontbreekt de moed om boodschappen te doen, te koken, te stofzuigen … Het is belangrijk om actief hulp aan te bieden. Zeg niet: “Je weet me te vinden als er iets is.” maar “Kan ik iets meebrengen uit de supermarkt voor je?” Je kan bijvoorbeeld ook een lasagne maken en die afgeven, of aan de deur zetten wanneer de ouders (even) geen behoefte hebben aan contact. Je kan laten weten via een sms’je dat er zonet een lasagne aan de voordeur gezet werd. Spreek eventueel een beurtrolsysteem met andere familieleden af, zodat de ‘rouwkost’ niet allemaal op dezelfde dag gegeven wordt.
Wanneer er andere kinderen in het gezin zijn, kan je voorstellen om met hen iets te doen. Op die manier geef je de ouders de ruimte en tijd om even alleen te zijn en worden de kinderen even uit de verliessituatie gehaald, wat ook verlichtend kan werken.
Durf ook na enkele weken, maanden, jaren nog de naam te noemen. Stuur een kaartje op de geboortedag van de baby. Durf te vragen hoe de dag werkelijk verlopen is. Durf te vragen naar het kindje. En geef tijd … Ouders moeten het verlies van hun overleden baby verweven in hun leven. Dit gaat niet van vandaag op morgen. Het gebeurt met vallen en opstaan. Ouders moeten opnieuw leren lachen, leren zingen, leren genieten … Het verdriet en het verlies blijft trouwens, ook 10 jaar later bijvoorbeeld, de ouder als een schaduw achtervolgen. Soms ligt de schaduw achter hen en kunnen ze genieten, maar plots door iets kleins, kan de schaduw groots voor hen komen liggen … En dat is iets heel normaals. Rouwen is slingeren tussen verdriet en herstel; een leven lang.
